Jadłowstręt psychiczny (anorexia nervosa) to zaburzenia odżywiania, które najczęściej rozpoczynają się w okresie dojrzewania.
Anoreksja dotyczy głównie dziewcząt i młodych kobiet. Przebieg leczonej choroby jest przewlekły, średni czas trwania to 5 lat. Nieleczona anoreksja na ogół kończy się śmiercią.
Kiedy należy podejrzewać anoreksję?
Już w młodym wieku można zaobserwować pewne cechy osobowości takie, jak:
W rozwoju zaburzenia mają znaczenie zarówno czynniki genetyczne, jak i sytuacja rodzinna oraz czynniki społeczno- kulturowe.
Rozpoznanie anoreksji to złożony proces
Aby rozpoznać anoreksję, muszą być spełnione następujące warunki:
Dwa oblicza anoreksji
Anoreksja może przebiegać w dwojaki sposób:
Przyczyny anoreksji
Chorobę często poprzedza uraz psychiczny, polegający na komentarzu, dotyczącym wyglądu lub masy ciała.
Inne przyczyny anoreksji to:
Przebieg anoreksji
Początkowo anoreksja wiąże się ze stosowaniem diet eliminacyjnych, żywieniem ekologicznym itp. Pacjentki zwykle ukrywają lub wyrzucają jedzenie na tym etapie choroby. Często widoczna jest wtedy poprawa nastroju i relacji rodzinnych oraz poczucie lepszej wydolności fizycznej.
Koncentracja na ograniczaniu kaloryczności i zwiększeniu aktywności prowadzi do sztywności rytuałów i zachowań. Nie zmieniają się one pod wpływem perswazji. Wszelkie próby zmiany prowadzą do stanów dysforii i nawet agresji.
W późniejszym etapie rozwoju anoreksji obserwujemy:
Wyniszczenie organizmu to obraz rozwiniętej anoreksji.
Rozwinięta anoreksja charakteryzuje się szerokim wachlarzem objawów somatycznych takich jak:
Po dłuższym czasie dołączają się też zmiany w obrazie krwi, osteoporoza oraz owrzodzenia jamy ustnej i próchnica u osób, prowokujących wymioty.
Śmierć to najgrożniejsze powikłanie anoreksji.
Do śmierci w wyniku anoreksji najczęściej dochodzi na skutek:
Im wcześniej rozpoznana i leczona anoreksja tym większe szanse na wyleczenie.
Ważne w leczeniu jest wcześnie rozpoczęte postępowanie terapeutyczne, które daje szansę na korektę zachowań i zapobiega utrwaleniu zaburzeń. Podstawowym postępowaniem jest monitorowanie stanu somatycznego oraz psychoterapia indywidualna i rodzinna.
W niektórych przypadkach celowe jest włączenie leczenia farmakologicznego z uwagi na objawy lękowe i depresyjne bądź powikłania somatyczne.
Trwałe wyleczenie notowane jest u około 25% chorych, 45% osiąga masę ciała z pogranicza normy i nieregularne miesiączki.
Specjalista Psychiatra